4e. dag

Lekker geslapen en rond 8.00 uur, na een goede koffie, weer op pad. In onze herberg sliepen ook de paardenmannen. Groepje van 8 met gids die de camino te paard doen. We zijn ze al iedere dag tegen gekomen, lekker makkelijk beetje hobbelen op zo'n knol...
Was makkelijk om weer op de route te komen. Omdat het weer minder zou zijn vandaag, bewolkt en kans op regen, hadden we gisteren besloten toch naar Muxia te lopen. We willen de zonsondergang aan het einde van de wereld graag met helder weer zien.
Veel mensen gaan naar Finisterre dus wij lopen bijna alleen. Erge mooie route, heel afwisselend. Gisteren best wat stukken over de openbare weg, vandaag helemaal niet. Na een km of 8 ontbijtje genomen. Het werd al broeierig warm, bewolkt maar geen regen.
We moesten steeds meer dalen waardoor Esther last kreeg van haar heup. Een paracetamol erin en door...wel iets langzamer. Tja, zie je toch dat het na je 50ste allemaal wat lastiger wordt.
Maar de route maakte veel goed totdat we een bordje mistten en tot het einde van de bewoonde wereld liepen en weer terug moesten. Toch weer een km extra. 4km voor Muxia sloeg het echte noodlot toe en sprong er spontaan een blaar aan Esther's kleine teen. Zuster Jet verbond de teen proffesioneel maar de schoenen zaten niet meer goed, dus verder op de teenslippers. Gelukkig ging dit goed en hebben we Muxia gehaald, en ook nog zonder regen. Bij de auberge Arribada aangekomen kon Jet haar paspoort niet meer vinden. Een hele aardige mevrouw bij de receptie ging meteen naar onze vorige 2 slaapadressen bellen maar er was niets gevonden. Na rustig heel de rugzak leeghalen vond ze hem weer! Lekker douchen doet wonderen, we waren weer nieuw. Deze dag dus reden genoeg om even naar de mis te gaan in het kerkje en een elektrisch kaarsje aan te steken. Zo gezegd zo gedaan.
En nu zitten we lekker met een wijntje onder het afdak van bar O porto te eten en naar de regen te kijken. Want ook die is gekomen.